Een eindje terug vertelden we je al hoe sublimatie werkt. Daarbij gebruikten we ons Voyager-T-shirt als voorbeeld, maar we spraken toen enkel over de maaktechniek en niet over het design. In deze blogpost bekijken we onze reeks ruimte-T-shirts vanuit de andere hoek; waarom en hoe kwamen deze designs tot stand?
Dit verhaal begint in december 2022. Onze website stond pas live en voor de aankomende kerstperiode wilden we aan de hand van enkele voorbeeldjes tonen wat we al konden maken. Sublimatie op T-shirts was een van deze eerste technieken. Hoewel we verschillende leuke ideetjes te horen kregen, wilden we voor dit voorbeeld geen (potentieel gênante) foto’s gebruiken, dus kozen we voor een eenvoudige illustratie. Omdat we het niet kunnen helpen, werd het een illustratie van een astronautje. Dat bleek (niet geheel onterecht) tot verwarring te leiden; was dit een nieuw design voor onze wetenschappelijke webshop?
Dat waren we eigenlijk niet van plan — het was gewoon een snel voorbeeldje gebaseerd op een vrij beschikbaar design — maar gezien de interesse namen we het toch in overweging. In principe zou dat namelijk wel vlot moeten lukken: we hadden zoals altijd gezocht naar een vrij beschikbaar design (zonder restricties op commercieel gebruik). Bovendien was er een hele reeks gelijkaardige illustraties te vinden en zou het dus meteen een leuke reeks kunnen worden.
In onze wankele beginnersschoentjes besloten we echter voor de zekerheid nog eens snel te dubbelchecken en de licentie-informatie te downloaden. Gezien deze reeks het afgelopen jaar niet op onze webshop verschenen is, kun je ongetwijfeld raden waar dit heen gaat … De designs waren spoorloos verdwenen van Pixabay, het platform waar we ze gevonden hadden. Gelukkig bestaat reverse image search en kun je vandaag de dag met vele zoekmachines makkelijk zoeken op basis van een afbeelding. Zo vonden we de originele ontwerpers Catalyst en verschillende platformen zoals Freepik, Dribble, Shutterstock, … waarop zij hun gratis designs aanbieden voor persoonlijk gebruik of slechts voor beperkt commercieel gebruik. Wat bleek, iemand anders had hun designs gewoon in hun naam heropgeladen op Pixabay, onder een andere licentie. Dit was in de tussentijd blijkbaar aan het licht gekomen, waarna Pixabay deze illustraties had verwijderd.
Wat iemand erbij te winnen heeft om een anders ontwerpen te stelen om ze dan gratis beschikbaar te stellen, is ons een raadsel. Maar zo ondervonden we dus dat de licentie-informatie lezen blijkbaar niet voldoende is. Een platform mag dan wel beweren een “irrevocable, worldwide, non-exclusive and royalty-free right” te geven voor het gebruik van media … wanneer derden een dergelijk platform misbruiken, kom je in het beste geval in een grijze zone terecht — een van de vele dergelijke grijze zones m.b.t. copyright die het internet heeft doen ontstaan.
Het stelen van designs is uiteraard niet toegelaten — hoewel de beperkte controle soms het tegendeel suggereren — en het is ook nog eens erg respectloos naar de ontwerpers toe. Daarom maken we de meeste designs gewoon zelf, en zoeken we waar nodig steeds naar rechtenvrije of van een Creative Commons-licentie voorziene afbeeldingen. In dit geval hadden we echter al een reeks afgeleide designs, printklaar, dus besloten we de ontwerpers zelf aan te schrijven, benieuwd naar hun licentievoorwaarden en tarieven. Uiteindelijk bleek $40 per design minder dan we gevreesd hadden, maar voor de hele serie wordt dat toch een significant bedrag om voor te schieten.
Een paar nachtjes slapen later besloten we dat de designs niet dermate wetenschappelijk waren om echt in onze webshop te passen en dat zo’n investering dus niet meteen te verdedigen viel. Bovendien wou ik mezelf even uitdagen om met de nieuw ontdekte software op de iPad zelf iets “serieuzere” designs te ontwerpen gebaseerd op echte ruimtetuigen. Niet zo overtuigd dat het effectief zou lukken, besloot ik eenvoudig te beginnen met de erg herkenbare Space Shuttle.
Referentiemateriaal is er met hopen te vinden van dit iconisch ruimtetuig. Aan de hand van foto’s, diagrammen en wat research leek het geen echte ramp te gaan worden. Een goeie balans vinden tussen een echt ruimtetuig enerzijds en de speelse factor die we leuk vonden aan de designs van Catalyst, was wel wat zoeken. Dit tekenproject toonde ook op ietwat hilarische wijze hoe we beide erg verschillende talenten hebben. Waar ik namelijk de hele structuur had zitten tekenen “als ontspanning” zag Jens daar geen beginnen aan. De achtergrond daarentegen kon ik zelfs na heel wat feedback maar niet mooi krijgen …
Nu ik een excuus heb: zijn de twee verschillende vlamkleuren je opgevallen?
De buitenste vlammen zijn afkomstig van vastebrandstofmotoren (de solid rocket boosters) waar twee poeders (ammoniumperchloraat en aluminium) met elkaar reageren. Deze poeders reageren erg snel en energetisch met elkaar van zodra ze van de nodige activeringsenergie voorzien worden. Door de enorme hitte die de reactie afgeeft, branden deze poeders normaal met een quasi witte vlam. Voor een consistente reactie en de nodige structurele eigenschappen worden deze poeders echter gemengd in een rubberig polymeer. De bijverbranding van deze “lijm” zorgt voor de geel-rode, rokerige vlam. De Space Shuttle zelf daarentegen verbrandt bij het opstijgen vloeibare zuurstof en waterstof uit de grote oranje externe tank. Deze verbranding zorgt voor een kleine blauwe vlam.
Terug naar het design. Een paar kleine aanpassingen later ziet het er nog steeds als een echte Space Shuttle maar ook al heel wat speelser en afgewerkter uit … maar beslis vooral zelf of het een verbetering is of niet. Natuurlijk hebben deze designs ons nu een hele hoop tijd gekost, dus ze zelf tekenen was in zekere zin geen besparing. Aan de andere kant hebben we nu een design met andere kwaliteiten, kregen we enkele nieuwe technieken onder de knie en heb ik een excuus om af en toe ontspannen in de zetel te zitten tekenen.
Eens geprint konden we bovendien ook een stuk professioneler ogende foto’s maken met dank aan de intussen aangeworven PasBob. Daarna was het op naar een volgend ruimtetuig, want het idee om een leuke serie te maken was ook blijven hangen. Tijdens het vele lezen was mijn interesse bovendien geprikkeld door de zogenaamde Shuttle Carrier Aircraft … Er waren natuurlijk andere coole ruimtetuigen genoeg om uit te kiezen, maar heel overtuigd van mijn tekentalent was ik nog niet en een gelijkaardig toestel als volgende stap voelde als wat minder moeilijk aan.
